مورچه و سلیمان

روزی حضرت سلیمان مورچه ای را در پای کوهی دید که مشغول جابجا کردن خاک های پایین کوه بود.
از او پرسید: چرا این همه سختی را متحمل می شوی؟
مورچه گفت: معشوقم به من گفته اگر این کوه را جابجا کنی به وصال من خواهی رسید و من به عشق وصال او می خواهم این کوه را جابجا کنم.
حضرت سلیمان فرمود: تو اگر عمر نوح هم داشته باشی نمی توانی این کار را انجام بدهی.
مورچه گفت: "تمام سعی ام را می کنم...!"
حضرت سلیمان که بسیار از همت و پشتکار مورچه خوشش آمده بود برای او کوه را جابجا کرد.
مورچه رو به آسمان کرد و گفت: خدایی را شکر می گویم که در راه عشق، پیامبری را به خدمت موری در می آورد ...

چه بهتر که هرگز نومیدی را در حریم خود راه ندهیم و در هر تلاشی تمام سعی مان را بکنیم، چون پیامبری همیشه در همین نزدیکی ست ...

زبون الله اکبری

خدا اموات همه رو بیامرزه

مرحوم پدرم موقع نماز خواندن عادت داشت به زبون الله اکبری با ما مکالمه کنه!
یعنی این که وسطِ نماز، هر الله اکبر بلندی که می گفت، یه منظوری داشت!
اون موقع بود که ما هی چک می کردیم ببینیم منظورش چیه!
یه روز وسط نماز یه الله اکبر کشداری گفت!
منم مثل فشنگ از جام پریدم و زیر گاز رو چک کردم؛
پشت در رو نگاه کردم که ببینم کسی در نزده باشه!
چراغها رو چک کردم مبادا یکی روشن مونده باشه!
چیزی پیدا نکردم نگاه ملتمسانه ای بهش کردم  دیدم داره هی با چشم و ابروش واسه من خط و نشون  می کشه و هی چشم غره می ره !
آخرش که دید من نفهمیدم یه اخمی وحشتناک کرد و یه الله اکبر شدید و بعدشم بی خیال شد!
وقتی نمازش تموم شد با عصبانیت برگشت گفت:
واقعا که خری! مگه کوری؟ نمی بینی گرممه؟ یه ساعته می گم کولر رو روشن کن؟!

حالا حکایت اخبار گوش کردنش سر نماز خیلی جالبه ...

تا غــــــنچه وا شود دلم از دست می رود

تا غــــــنچه وا شود دلم از دست می رود

بیچـــاره طبع من که به بن بست می رود

یک آسمان غــــــزل که برایت سروده ام

دشتی پر از قصـیده که سر مست می رود

با کاروان شعـــــــر و غزل هم غریبه شد

این نازک شکـــــسته که دربست می رود

دل می رود به حالت ابرو و رنـگ موت

هم خاطرم حواله به پیـــــــوست می رود

چشم امید من ، به بهار نگـــــــــاه ِتوست

دردی که عمق سینه نشسته ست ، می رود

از کوچه ی نگـــــــــــــاه خمار و صمیمیت

هشیار اگر گــُــــذر بُوَدَش ، مست می رود

اکنون به شوق دیدن تو، شاد و سرخـوشم

غم گرچه هردو چشم مرا بست ، می رود

مصطفی معارف 20/1/91 کـــــرج

عمری است به دل حسرت دیدار تو د ارم

عمری است به دل حسرت دیدار تو د ارم

برده است خیالت ، همـــــه آرام  و قرارم

هر شب که به بستر بروم ذکــر تو بر لب

هر صبح به دل ، میل تماشـــای تو د ارم

با هر نفسم ، مـِــــــــهرِتوافزون کند ایمان

با یک نظرت ، می شکــــفد گل ز مزارم

هر چند که بی روی تو سـرد است وجودم

یاد ِتو پر از گل کند این سال ، بهـــــــارم

تا جیره خور سفـــــره ی احسان تو هستم

جامی بده تا رقص کنان ، سـَــــر بگذارم

مصطفی معارف 15/1/91 کـــرج

روایتی متفاوت از چوپان دروغگو

یکی بود یکی نبود. غیر از خدا هیچ کس نبود. چوپانی مهربان بود که در نزدیکی دهی، گوسفندان را به چرا می برد. مردم ده که از مهربانی و خوش اخلاقی او خرسند بودند، تصمیم گرفتند که گوسفندانشان را به او بسپارند تا هر روز آنها را به چرا ببرد. او هر روز مشغول مراقبت از گوسفندان بود و مردم نیز از این کار راضی بودند. برای مدتها این وضعیت ادامه داشت و کسی شکوه ای نداشت تا اینکه ...
یک روز چوپان شروع کرد به فریاد: آی گرگ آی گرگ. وقتی مردم خود را به چوپان رساندند دریافتند که گرگی آمده است و یک گوسفند را خورده است.
آنان چوپان را دلداری دادند و گفتند نگران نباشد و خدا را شکر که بقیه گله سالم است. اما از آن پس، هر چند روز یک بار چوپان فریاد میزد: "گرگ. گرگ. آی مردم، گرگ". وقتی مردم ده، سرآسیمه خود را به چوپان می رساندند می دیدند کمی دیر شده و دوباره گرگ، گوسفندی را خورده است. این وضعیت مدتها ادامه داشت و همیشه مردم دیر می رسیدند و گرگ، گوسفندی را خورده بود!
پس مردم ده تصمیم گرفتند پولهای خود را روی هم بگذارند و چند سگ گله بخرند. از وحشی ترین ها و قوی ترین سگ ها را ...
چوپان نیز به آنها اطمینان داد که با خرید این سگها، دیگر هیچگاه، گوسفندی خورده نخواهد شد. اما پس از خرید سگ ها، هنوز مدت زیادی نگذشته بود که دوباره، صدای فریاد "آی گرگ، آی گرگ" چوپان به گوش رسید. مردم دویدند و خود را به گله رساندند و دیدند دوباره گوسفندی خورده شده است. ناگهان یکی از مردم، که از دیگران باهوش تر بود، به بقیه گفت: ببینید، ببینید. هنوز اجاق چوپان داغ است و استخوانهای گوشت سرخ شده و خورده شده گوسفندانمان در اطراف پراکنده است !!!
مردم که تازه متوجه شده بودند که در تمام این مدت، چوپان، دروغ می گفته است، فریاد برآوردند: آی دزد. آی دزد. چوپان دروغگو را بگیرید تا ادبش کنیم. اما ناگهان چهره مهربان و مظلوم چوپان تغییر کرد. چهره ای خشن به خود گرفت. چماق چوپانی را برداشت و به سمت مردم حمله ور شد. سگها هم که فقط از دست چوپان غذا خورده بودند و کسی را جز او صاحب خود نمی دانستند او را همراهی کردند.
بسیاری از مردم از چماق چوپان و بسیاری از آنها از "گاز" سگ ها زخمی شدند. دیگران نیز وقتی این وضعیت را دیدند، گریختند. در روزهای بعد که مردم برای عیادت از زخمی شدگان می رفتند به یکدیگر می گفتند: "خود کرده را تدبیر نیست". یکی از آنها پیشنهاد داد که از این پس وقتی داستان "چوپان دروغگو" را برای کودکانمان نقل می کنیم باید برای آنها توضیح دهیم که هر گاه خواستید گوسفندان، چماق، و سگ های خود را به کسی بسپارید، پیش از هر کاری در مورد درستکاری او بررسی کنید و مطمئن شوید که او دروغگو نیست.
اما معلم مدرسه که آنجا بود و حرفهای مردم را می شنید گفت: دوستان توجه کنید که ممکن است کسی نخست ""راستگو"" باشد ولی وقتی گوسفندان، چماق و سگ های ما را گرفت وسوسه شود و دروغگو شود. بنابراین بهتر است هیچگاه ""گوسفندان""، ""چماق"" و ""سگ های نگهبان"" خود را به یک نفر نسپاریم**

سفری آرام

****************************

روایت شهادت

نیمه های شب و هــــوا تاریک

در دو سویم دو تا خــط باریک

بین خطها ، زمین ، تهی ازمین

آسمان هم ، گــــرفته و غمگین

در ســــتونی پُر از دلاور مرد

مرد هایی تمام صـــــاحب درد

در میان هجوم ترکــــش و تیر

دشت پر می شود ، ِزبـوی سیر

   ناگــــــــــهان با صدای فرمانده ...

یادم آمد که کـــــــــوله جا مانده

باز گشتم به اول معـــــــــــــــبَر

یک گـــــــلستان ز لاله ی پَرپَر

دل بریدن کــــــمال انسان است

پر کشیدن چــــــقدر آسان است

در سیاهی شب خـــدا ، پیداست

چلچـراغی که شاهدش اینجاست

من ازین سنگـــلاخ و این خاکی

دل بریدم در اوج چــــــــــالاکی

پر گـــــــــشودم به قرب افلاکی

کوچ کردم ز شــــــــهر نا پاکی

مجتبی پر کشید و شـــــــــد آزاد

مرتضای طهانی و فــــــــــرهاد

دوســـــــــــــتانم یکی یکی رفتند

السلامی ز عمــــــــق جان گفتند

در سیاهی ســــــــــــپید می بینم

کاروانی شــــــــــــــهید می بینم

ناگهان شب چو روز روشن شد

دشتِ پر دود ِجنگ ، گـُلشن شد

پُرشـد از بوی ِیاسمن همه دشت

ترکش و تیر در پی اَم میگـشت

لشگری از ملـــــــک به استقبال

وا گـــــــــــــشودم به آسمانها بال

پر کــــــشیدم به لحظه ای ، آنی

      تا رسیدم به عَــــــــــرش ربانی......

لاله ها کــوچ کرده ما ماندیم

زین سـفربی بهانه جا ماندیم

مصطفی معارف 25/12/90 کرج