سحر

همه شب تا به سحر فکر سحر، ذکـر سحر

مانده ام چند کـــــنم روز دگر شام دگر

من اسیر غم و آزاد ز هـــــر بند تویی

تابه کی عمرکنم در رهت ای دوست ، هَدَر

همه فکـــرم تویی و ذکر تویی ، ای مه من

ای که بن بست همه فکر، تو هستی به نظر

گر کنی پشت به من تا به ابد مخمورم

گر چه من حکم کنم بر همه ی جن و بشـر

خرمم زین سبب ای یار که مدهـــوش توام

شادمانم ز تو ای یار که هستی چو قَـَمَر

همه شب بیش ز دوش است تمنایم ، چون

نسِـزَد کرد برون ، فکــر تو ای یار، ز سر

نشــود روز جدایی من از نوربـَصــَــــر

که به انگیزه ی آن نور، کنم باز سحـــر

خرم آن مرگ که بعدش چو دمیدند به صـــور

 روی زیبای توبینم ، چوکـُــنم ، باز بصر

مصطفی معارف / خرداد / 69 تهران